Μια γιορτή κι ένα βραβείο!

Σήμερα η χαρά μου είναι διπλή!

 Γιορτάζει η Αγγελίνα μου και παρέλαβα ένα πολύ όμορφο βραβείο από την αγαπημένη μου Κατερίνα!

Κατά έναν περίεργο τρόπο,αυτά τα δύο ανακάλυψα ότι έχουν ένα κοινό...

Θα καταλάβετε στην συνέχεια!

  Με το βραβείο αυτό,θα πρέπει ν' αναφέρω μια αξέχαστη έξοδο-απόδραση που έχω κάνει στην ζωή μου και αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η πιο τρελή  που έκανα και που θα μου μείνει αξέχαστη!!

Θα σας πάω 16 χρόνια πίσω ,ακριβώς αυτήν την ημέρα, 8 Νοεμβρίου και το θυμάμαι γιατί γιόρταζε η μαμά μου!

Σαν σήμερα λοιπόν, το είχα πάρει απόφαση να πάω στα Χανιά και να κάνω έκπληξη στον Βαγγέλη, που τότε βρισκόμασταν στα πρώτα 4 χρόνια του δεσμού μας !

Εκείνος είδη μερικά χρόνια εκεί,ταγμένος φοιτητής,από εκείνους που δεν θέλουν να τελειώσει η φοιτητική ζωή και αναγκαστούν να εγκαταλείψουν αυτό το υπέροχο μέρος...

Η πεθερά μου ακόμα και σήμερα του λέει ότι αν δεν ήταν η Λαμπρινούλα δεν θα είχες επιστρέψει ποτέ...Η αλήθεια είναι ότι μαζί κάναμε όνειρα να εγκαταλείψουμε τον τόπο μας και να ζήσουμε εκεί,τόσο πολύ μαγεύτηκα κι εγώ και ίσως είναι ένα από τ' ανεκπλήρωτα όνειρά μας,όμως ποτέ δεν ξέρεις...

Τέλος πάντων,άλλα έλεγα,αλλού σας πήγα...!

Το ταξίδι αυτό ήταν για μ' ένα μια πρωτόγνωρη εμπειρία από πολλές πλευρές.Δεν είχα ξαναταξιδέψει μόνη μου ποτέ,πόσο μάλλον ένα τόσο μεγάλο ταξίδι,όλη νύχτα σ' ένα καράβι,να πηγαίνω στο άγνωστο...Ήξερα την διεύθυνση του σπιτιού από την αλληλογραφία που είχαμε αλλά μόνο αυτό.

Είπα στους δικούς μου τα χίλια ψέματα,τότε δεν είχαμε την πολυτέλεια να λέμε τα πάντα με τους γονείς.Υπήρχε αυστηρότητα και όρια...Τα ραντεβού μας γίνονταν κρυφά και με περιορισμένο χρόνο...(Όσο ήταν εδώ ,δηλαδή όλες τις αργίες και το καλοκαίρι φυσικά.) Τώρα βλέπω τα πράγματα που έχουν αλλάξει ριζικά και δεν μ' αρέσει...

Σκαρφίστηκα σεμινάρια αισθητικής στην Αθήνα με διαμονή σε φίλη από κοντινό χωριό που ζούσε είδη εκεί...Έφυγα από το χωριό το πρωί με την αγωνία να ξεχειλίζει από παντού.Είχα μπροστά μου το άγνωστο,τον φόβο να μην με ανακαλύψουν οι δικοί μου αλλά να γίνω πειστική και στον Βαγγέλη, που έπρεπε να μην καταλάβει στο τηλεφώνημά μας ότι βρίσκομαι όλο και πιο κοντά του...

Δεν με σταματούσε όμως τίποτα,ήμουν αποφασισμένη!

Μίλησα με τον ίδιον, το απόγευμα ενώ ήμουν είδη στο λιμάνι του Πειραιά και καθώς τα καράβια σφύριζαν και ο κόσμος δημιουργούσε την σχετική οχλαγωγία εγώ το έπαιζα άνετη και ξερόβηχα για να καλύψω τους ήχους γύρω μου...Φτάνω στο λιμάνι της Σούδας τα ξημερώματα.Άγνωστη μες στους αγνώστους,μόνη και την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει.Παίρνω ταξί αλλά από ότι κατάλαβα και ο ταξιτζής πήγαινε ψάχνοντας...Είχα στο μυαλό μου να συναντήσω αυλή με το μηχανάκι του μέσα και δεν έπεσα έξω.Στοπ, εδώ θα κατέβω του λέω και η ψυχή μου άρχισε σιγά σιγά να έρχεται στην θέση της!

Είχα κάνει και τα σενάρια μου βέβαια...λες,έλεγα,να μου ανοίξει ο συγκάτοικος του και να μου πει ότι ο Βαγγέλης λείπει...λες να μην είναι κανείς εδώ...λες να μου ανοίξει καμιά γυναίκα την πόρτα και να...καταρρεύσω...!

Χτύπησα δειλά την πόρτα και μετά πιο δυνατά...και τον ακούω να μου λέει ποιος είναι?

Εγώ...τι εγώ δηλαδή...η μισή από εμένα...Με κοιτούσε σαν να μην με έβλεπε,κάτι σαν ψέμα,μήπως όνειρο...Ήταν απίστευτο για εκείνον το ότι ήμουν εκεί,έξω από την πόρτα του να τον κοιτώ χαμογελαστή...!

Τι να σας περιγράψω από εκεί και πέρα...Περάσαμε ένα καταπληκτικό τριήμερο,με πήγε στα στέκια του,μου γνώρισε τους φίλους του...Τον συγκάτοικο βέβαια δεν τον ξαναείδαμε στο σπίτι γιατί εξαφανίστηκε το παιδί μόλις με είδε,τον ψάχναμε...τι καλός!Είχε τόσα να μου δείξει αλλά πως να προλάβεις να τα κάνεις όλα μέσα σε τόσο λίγες μέρες...Γι' αυτό και ξαναπήγα!Η επόμενη φορά ήταν πιο εύκολη για μ' ένα,ήξερα τα κατατόπια!!Έγινε μετά από λίγους μήνες και πήγα για το πακετάρισμα...Ήταν η ώρα της επιστροφής στην πραγματικότητα για εκείνον και για μ' ένα βέβαια που ένα μεγάλο κεφάλαιο έκλεινε όμως άνοιγε ένα άλλο, πιο δύσκολο,εκείνο του στρατού...Μια ζωή τον περίμενα να γυρίσει από κάπου...'Ομως αντέξαμε και τώρα είμαστε εδώ,μαζί με τις κόρες μας και σήμερααααααα...σας κερνάμε γλυκάκι γιατί γιορτάζει το Αγγελινάκι μας!!! 

Κατερινάκι μου,σ' ευχαριστώ πολύ που με πήγες τόσο πίσω...Ξεχνάμε και παρασυρόμαστε στην σκληρή καθημερινότητά μας...και είναι πολύ κακό αυτό.Δεν αξίζει!

Το ίδιο βραβείο το χαρίζω κι εγώ με την σειρά μου στις παρακάτω κοπέλες και περιμένω να μάθω τις δικές τους τρελές αποδράσεις!!!

Δέσποινα
Νίκη
Νάντια
Κική
Μαρία

Πολλά φιλιά και να περνάτε καλά!!!